Prolog

Cześć i czołem, serdecznie witam! Prezentuję niniejszym prolog tej historii, o której krótko napisałam w zakładce "O blogu". Wszelkie ogłoszenia i aktualności będą pojawiać się po prawej. Zapraszam do czytania, komentowania i poprawiania moich błędów.

Smacznego!

Nie wiesz, jak to jest, dowiedzieć się, że wszystko, co do tej pory zrobiłeś, osiągnąłeś, zbudowałeś, równie dobrze możesz roztrzaskać własnymi rękoma – bo i tak ci się to na dłuższą metę nie przyda, a ludziom, którzy to współtworzyli, łatwiej będzie przyswoić twój czyn, niż to, co się nieuchronnie zbliża.

To było najgorsze. Wcale nie świadomość, że powoli umieram. Wcale nie poczucie, że zbyt mało jeszcze w życiu widziałam, spróbowałam, doświadczyłam. Wcale nie to, że ludzie traktowali mnie, jakbym już się stała kaleką i każde działanie mogło zatrzymać pracę mojego serca. Wcale nie utrata sił, zdrowego wyglądu i włosów. To też było nieznośne, ale prawdziwie najgorsza była perspektywa tego, że swoim odejściem skrzywdzę najbliższych mi ludzi i nie mogę nic na to poradzić. Nie mogę ich na to przygotować, nie mogę podać im słodkiego znieczulenia i sprawić, żeby mnie nie pamiętali i nie musieli zawracać sobie mną głowy.

Kiedy mój świat rozpadł się na kawałki, czułam się jak osaczone przez drapieżnika zwierzę, uporczywie szukające drogi ucieczki. Chciałam zrobić wszystko, co w mojej mocy, żeby uchronić jak najwięcej osób przed katastrofą, nawet jeśli oznaczało to mniej więcej tyle, że muszę wydrzeć sobie serce z klatki piersiowej i zmiażdżyć je w imadle. Spaliłam za sobą tyle mostów, ile to było możliwe. Zbudowałam wokół swojej osoby historię o kimś, kto wyjechał bez słowa pożegnania, bo nie jest wart zaufania, miłości i oddania, jakim został obdarzony. I nie mogłam znieść patrzenia na siebie w lustrze każdego dnia w ośrodku.

 Jakiś czas temu wszystko to, co zrobiłam, straciło swój sens. Nie wiedziałam, na kogo mam być za to wściekła, więc byłam na wszystko i wszystkich, ale to uczucie przysłoniła ulga. Bezbrzeżna, obezwładniająca ulga na dźwięk najsłodszej obietnicy, jaką dane mi było usłyszeć: remisja.